Vaak hebben mensen hun oor al eens te luisteren gelegd bij nonkel Peer of Paul en hebben ze zodanig veel klokken horen luiden, dat ze het zelf niet meer weten. Vervolgens worden we als dierenarts ontboden.
Eerst en vooral luisteren we grondig naar het verhaal dat de eigenaar ons weet te vertellen.
U hoort het ongetwijfeld al: er is een grondig onderzoek nodig om de oorzaak van het manken te achterhalen. Jammer voor ons, dierenartsen dat onze patiënten niets kunnen vertellen. Maar wie zoekt, die vindt. En dat is in dit geval ook meestal zo. Meestal!
Heel sporadisch gebeurt het wel eens dat we met onze onderzoeksmiddelen niet tot een sluitende diagnose kunnen komen. In dergelijke situaties kunnen we beroep doen op gespecialiseerde klinieken zoals de universitaire faculteit van de diergeneeskunde of dierenkliniek Equisound of De Bosdreef.
Er zijn verschillende methoden die we kunnen aanwenden om te achterhalen waar de oorzaak van het manken zit.
Eerst wordt het paard getest op rechte stap en draf. Vervolgens op de volte links en rechts, zowel op harde als op zachte bodem. Er kunnen ook flexieproeven uitgevoerd worden; hierbij wordt er druk uitgeoefend op de gewrichten en de pezen. Wanneer we een vermoeden hebben over de plaats van de oorzaak kunnen we met behulp van gerichte verdoving bepaalde streken van het been ongevoelig maken.
Indien de oorzaak van het manken in deze verdoofde streek ligt zal het dier geen pijn meer voelen en bijgevolg ook niet meer manken. De plaats van het manken is nu gevonden.
Nu kunnen we gericht radiografische opnamen maken eventueel aangevuld met een echografie. Vandaag zijn we reeds in de mogelijkheid om digitale foto’s te nemen. Dit biedt ons tal van voordelen.
Na het stellen van de diagnose wordt er behandeling ingesteld, heel vaak aangevuld met een rustperiode en een hierop volgende revalidatieperiode. Verdere adviezen worden er gegeven omtrent de verwachtingen die het paard en de eigenaar hebben, de eventuele kans op hervallen en dergelijke.